Kinderjournalist Jop Vermeulen over het Factorium Festival

Kinderjournalist Jop Vermeulen!

Alweer is Factorium Festival een groot succes

Jop Vermeulen

Dit was alweer de vierde keer dat de WAK (Week van de Amateurkunst) wordt gehouden. Overal in Nederland wordt het op dezelfde dag geopend, en ook beëindigd. En elk jaar is het erg leuk en erg druk. Ik en een aantal andere kinderjournalisten zijn op pad gegaan om er een verslag over te schrijven.

De hele dag waren er optredens. Om 12 uur was de eerste, en om 17 uur waren de laatste twee optredens afgelopen. Ik was er om 13:30 en we werden verwelkomd door “Beroerte Band”. Het was erg leuke muziek en meteen daarna begon Sax-O-Factory te spelen. Het was een saxofoongroep. “Het is erg mooi om met deze jongens een aantal liedjes te spelen en dan is het al helemaal mooi als dit weer er ook is”. Dat waren de woorden van de docent Lauran van der Sanden die zijn leerlingen natuurlijk ging helpen. Lauran geeft niet alleen saxofoon les, maar ook klarinet les. Om zo’n prachtig stuk te spelen heeft dat ook zo z’n oefentijd nodig. “Over alle liedjes hebben we ongeveer een half jaar gedaan, maar met mannen die het zo goed kunnen en zoveel talent hebben gaat het wel iets sneller”.

Om 14:30, toen Sax-O-Factory klaar was met spelen, was er in de Factorium zaal een optreden van 6 dansgroepen. De eerste groep was een soort ballet en was erg mooi, net zoals de tweede groep. Het was allebei ballet, alleen de eerste groep waren tieners, en deze dames waren gemiddeld zes jaar. De derde groep was meer hiphop/urban. Dit waren kinderen rond de negen jaar en dansten erg goed. Hierna was weer een balletgroep maar dit keer met jonge volwassenen. Het was een goed geheel en was goed synchroon. Toen kwam er een jazz achtig groepje van 14 tot 16 jaar. Deze waren net zoals de andere heel erg goed. Toen de laatste groep aan de beurt was kreeg ik niet zo’n goed gevoel in mijn buik. Deze kinderen vanaf de 9 ongeveer hadden rode vlekken op hun kleren en deden lekker eng. Het was wel een gave en goede act. Toen het klaar was, interviewde ik een jongen uit de derde groep die toevallig mijn vriend is. Wat me ook opviel is dat hij de enige jongen was van de groep. Maar dat bleek hij helemaal niet erg te vinden. “Ze zijn heel aardig tegen me en ik weet hoe ik met ze moet omgaan, want ik heb een zusje. Maar het is ook weer heel fijn. Want nu krijg ik erg vaak de hoofdrol in de act”.

Na de dansshow was er in dezelfde zaal de westernmuziekgroep “Saz Ensemble”. De groep bestond uit 3 mensen; 2 mannen en 1 vrouw. De vrouw was zangeres en ze speelden alle drie op een mandoline. Dat is een gitaar met een rond achteruiteinde. Aan het einde van het optreden had ik de zangeres geïnterviewd en gevraagd hoe het ging. “Erg goed, het ging erg goed ja. Ik had wel wat meer publiek verwacht, maar het was alsnog een leuke ervaring”. Maar ze moeten natuurlijk wel even oefenen. “Eigenlijk oefenen we elke dag even en dan gaat het steeds beter. Uiteindelijk hebben we dan een aantal liedjes compleet en dan gaan we ze allemaal achter elkaar spelen en ik erbij zingen”.

Daarna(ook weer in dezelfde zaal) was er een theatershow. Er werden 4 mensen uit het publiek gehaald om mee te doen. Ze krijgen een script en dat moeten ze dan met hun talenten laten zien en het belangrijkst: je moet niet zomaar in de lach schieten. Gelukkig gebeurde dat niet en werden er vele emoties en verschillende tonen getoond. Zo werd het een leuk en humoristisch geheel. De mensen uit het publiek werden natuurlijk beloond met een warm applaus.

Om half vier begon de band “Jazz Exprezz” te spelen en ik dwong mezelf om te blijven kijken want het was fantastisch. Aan het einde van de nummers die ze speelden, interviewde ik Pieter, de drummer van de band en vroeg hem hoe het ging. “Het ging erg goed en er waren veel mensen komen kijken. Dat is altijd fijn als je optreed”. Zo vertelde hij ook wat hij hun beste lied vond. “Ons een-na-laatste liedje vond ik het beste gaan. En het is ook een leuk liedje”. Maar ook voor dit moet je flink trainen. “Elke woensdagavond komen we bij elkaar om te oefenen. Dan pakken we bij elk instrument de noten en oefenen we hetzelfde stukje tot er uiteindelijk het lied is”. En vanaf jong af aan heeft eigenlijk iedereen wel een voorbeeld. “Ik vind de drummer van Guus Meeuwis, Martijn Bosman, heel erg goed, maar het is niet mijn voorbeeld”.

Zo zijn we alweer bij het laatste optreden aangekomen. Ook dit was een dansshow. Hier was iedereen even goed. De eerste groep was een soort ballet met kinderen rond de 7 jaar die met kaarsjes dingen deden. Een geheel rustig optreden. In dit geval was het begin héél anders als het einde. Hier was het alweer met rode vlekken op de kleren en rood spul bij hun neus. Dit was alweer best eng en heel wild en druk. Maar ook heel goed. En welk cijfer ik de open dag van het Factorium zou geven: een dikke 10!